Ich-laut en ach-laut: Versjèl tösje versies

Op 't [[Duutsj]] is d'n ''ich-laut'' 'ne [[stumloeaze palatale fricatief]] {{IPA|ç}}, wie in 't waord ''ich'' {{IPA|ʔɪç}}, ennen ''ach-laut'' is 'ne [[stumloeaze velaire fricatief]] {{IPA|x}}, zowie in 't tössewirpsel ''ach'' {{IPA|ax}}. 't Duutsj waord ''Laut'' {{IPA|laʊ̯t}} kan me in 't Limbörgs euverzètte nao "klank, geluid". In 't Duutsj kómme dees twieë klenk allofoon veur in 'n complementair verspriejing. d'n Allofoon {{IPA|x}} kump veur nao /a a:/ en achterklinkers (wie in ''Buch'' {{IPA|bu:x}} "book"), dewiel d'n allofoon {{IPA|ç}} veurkump nao veurklinkers (wie in ''mich'' {{IPA|mɪç}}) en mitklinkers (wie in ''Furcht'' {{IPA|fʊʁçt}} "vreis" en ''manchmal'' ['mançma:l] "sómtieds"). Dees complementair verspriejing is uters regelmaesig: wen de <nowiki><r></nowiki> bie ''Furcht'' wuuertj oetgespraoken es 'ne mitklinkersmitklinker, den is ''ch'' ouch {{IPA|ç}};. Inne meiste oetspraoke geldj mehdet wen ze wuuertj gevocaliseerdj toet {{IPA|ɐ}}, den wuuertj de ''ch'' 'n {{IPA|ç}} blief, dus {{IPA|fʊɐ̯xç}}; oetzunjeringen hie-op zeen veural in 't zujelik spraokgebied: {{IPA|x}}, dus {{IPA|fʊɐ̯xt}}.