Sonnèt: Versjèl tösje versies

't Ierste sonnèt in 't [[Nederlands]] woort in [[1565]] gepubliceerd door de [[Gent]]se sjèlder [[Lucas de Heere]].<ref>[http://nederl.blogspot.nl/2015/01/450-jaar-naarvolging.html Neder-L - 450 jaar naarvolging. Een geschiedenis van het Nederlands aan de hand van 196 sonnetten (1)]</ref> De volgende decennia bleujt 't op, um zeker in Holland de ganse zeventienden iew volop in gebruuk te blieve, neet allein in de wereldleke meh ouch in de religieus poëzie. Mèt de opkoms vaan de [[romantiek]] raak 't sonnèt in verval; romantische en post-romantische diechters meine in de regel tot gooj poëzie mie de ruimte vreug. Zier sterk kump 't evels trök in 't werk vaan de [[Tachtegers]]. Veural hunne veurluiper [[Jacques Perk]] zoewie [[Willem Kloos]] sjrieve eufonische, sterk lyrische sonnètte boevaan 'rs väöl de status vaan klassieker behaolde. Twintegsten-iewse diechters gebruukde 't sonnèt ouch dèks, al vint me bij [[Martinus Nijhoff]], [[Gerrit Achterberg]] en [[Ed. Hoornik]] e bepaold zakeleker idioom mèt 'n alledaogser taolgebruuk. De nao-oorlogse avant-garde (de [[Vieftegers]] en [[Zèstegers]]) mós wieneg vaan sjema's mèt streng rijm- en metrumeise höbbe, meh veurvechters vaan e touwgenkelek idioom hanteerde 't wel, wie [[Gerrit Komrij]], [[Jean-Pierre Rawie]] en zeker ouch [[Jan Kal]], dee 'rs miermie es doezend sjreef.