Versie op 28 aug 2016 17:55 bewirk PahlesBot (Euverlèk \| biedrages) Bots 11.464 bewerkingen K Robot: autematis teks vervange (-verlees +verluus) ← Gank nao de veurige diff		Versie op 29 aug 2016 13:06 bewirk óngedaon make PahlesBot (Euverlèk \| biedrages) Bots 11.464 bewerkingen K Robot: autematis teks vervange (-mier es +mie es) Gank nao de volgende diff →
Tekslien 387: De Germane hadde sinds jaor en daag 'n eige sjrif, de [[rune]]. Dit sjrif woort evels neet väöl gebruuk; kinnes devaan waor gooddeils beperk tot de preesterklas ('t zeet genóg tot 't Aajdnoords ''rún'' oersprunkelek 'geheim' beteikent). De Angelsakse hadde hun eige versie vaan de rune, bekind es ''futhorc'' (nao de ierste zès lètters). Oet de ierste twie iewe vaan Angelsaksische presintie in Groet-Brittannië stamp e beperk aontal korte rune-inscripties. Mèt de koms vaan 't christendom kaom ouch 't Latiens alfabet nao Ingeland, zoewie 'n sjrifcultuur. Vaanaof noe woort väöl ~~mier~~mie es vreuger opgesjreve. De rune woorte evels neet vergete: zjus oet dezen tied stamme de laankste rune-inscripties. Ouch góng me inkel runeteikes gebruke in 't Latiens sjrif, en wel veur klaanke die dat lèste alfabet neet kós: boe me aonvenkelek nog ''th'' en ''u'' sjreef, woort dit later ''þ'' en ''ƿ''. De twie sjrifte verhawwe ziech oonderein zoe:

Aajdingels: Versjèl tösje versies