Wes-Fries: Versjèl tösje versies

Wèrkwäörd höbbe twie infinitieve: eine op ''-e'' en eine op ''-en''. Dee lèste weurt gebruuk nao ''te'' (''te loupen'') en es 't wèrkwoord zelfstendeg gebruuk weurt (''ik ben an 't loupen''). In de conjunctie krijg de persoensvörm in de ierste persoen inkelvoud geinen oetgaank, in de daarde persoen inkelvoud d'n oetgaank ''-t'' (natuurlek allein in de tegewäördegen tied) en in de twiede persoen inkelvoud en alle vörm vaan 't miervoud kriege d'n oetgaank ''-e'' ([[einheidsmiervoud]]): ''ik loup, jai loupe, hai loupt, wai, jullie, sullie loupe''. 't Voltoejd deilwoord weurt vaanajds gevörmp zoonder ''ge-'' deveur: ''ik hew loupen''. Bij väöl jónger sprekers kump dee prefix ''ge-'' al wel veur.

 

Exakte ciefers euver wieväöl lui nog Wesfries spreke zien neet besjikbaar. 't Is evels wel dudelek tot de streektaol achteroet geit, zoewel kwantitatief en kwalitatief. D'n drök vaan de Randstad, in 't bezunder vaan Amsterdam, deit ziech hei veule, veural ouch door de groete immigratie in stei wie Hoorn. Wie heibove besjreve verandere de grammatica en woordesjat merkbaar nao 't Nederlands touw. Aon d'n andere kant zien väöl Wesfrieze ziech wel bewös vaan 't bezoonder karakter vaan hun taol en deit me ouch meujte ze te bewaore. Beriechte euver 't gebruuk bij jóngere spreke ziech oonderein tege.