Venloos: Versjèl tösje versies

==Literatuur en geschreve traditie==

Mei wuurt as aldste Venloos waord ''steinka[o]le(n)'' gegaeve, det veurkump in 'nen tolinventair oét de [[Middelieëwe]] ("carbonib[us] quid steinkalen dicunt[ur]"). 'n Intersanter, maar neet onumstreje melding van Middelieëws Venloos is 'n studie oet [[1999]] nao de [[Middelnederlands]]e vertaling van de Franse [[ridderroman]] [[Aiol-fragmente|Aiol]], gedaon door [[Harrie Theunissen]]. Dae kwaam door intensieve studie van d'n teks tot de conclusie det de vertaling Venloos is. In daen tied waas de taal nog minder zujelik van karakter, en woort de [[h]] neet oetgespraoke (zoegen. ''[[h-deletie]]''). Nao twieë Venlose vertalinge van de geliekenis van de Verlaore Zoon oet 1807 - gepubliceerd in 't book 'Het Limburgs onder Napoleon' - kwaam later in de [[negentiende ieëw]] in Venlo 't regelmaotig opschrieve van 't plat veur [[vastelaoves]]tekste in gebroek: d'n iersten teks van det saort is oét [[1843]], van [[Sociëteit Jocus]]. Sinds daen tied is Venlo nao [[Mestreech]] de stad met 't meis bleujende vastelaovendlaeve; de bekindste schriever van vastelaovendleedsjes is [[Frans Boermans]]. Serieuze schrievers zien [[Piet Stroeken]], dae in de jaore dertig in de ''Venlosche Courant'' edersweek 'n beejdrage in 't Venloos leverde (''Dees waek''), [[Mien Meelkop]] ,[[Jeanne Alsters- van der Hor]] (Venlo 1932).

 

==Spraekwäörd in 't Venloos==